000			02762nam a2200337zi 4500
500			_aNúmero de rexistro antíguo: 17254
600			_aRivas, Manuel
610			_a821-G
650			_aNARRACION
650			_aLITERATURA GALEGA
650			_aNENOS
650			_aNENAS
650			_aCIDADES
651			_aA Coruña _xHistoria
700			_aIglesia Alvariño, Aquilino
008			130121s2012 sp glg
017			_aVG 586-2012
020			_a9788499144405
080	1		_a821.134.4-31"19"*B
100			_aRivas, Manuel _eaut _9248
245		3	_aAs voces baixas _c/ Manuel Rivas
250			_a1ª ed
260			_aVigo _b:Edicións Xerais de Galicia _c,2012
300			_a207 p _c;22cm
490	0		_aNarrativa (Edicións Xerais de Galicia) _v;329
520	3		_aEsta obra é unha construción de humor e dor. Unha novela da vida para chorar e rir. Quen son as voces baixas? Son as criaturas, os nenos e nenas, as mulleres que falan soas, os mortos, os animais... É a ironía a que sostén as palabras, a que terma das «voces baixas» para que non se afundan, para que resistan e mesmo procuren unha segunda vida á marxe das relacións de dominio e poder, nun entroido existencial. En As voces baixas o eu anda á procura do nós. É un libro no que se entrelazan a memoria persoal e a colectiva. Dende o primeiro medo, o que lle provocan uns cabezudos que resultan ser figuras dos Reis Católicos, o narrador asiste á descuberta da vida por mor da existencia extraordinaria da xente do común. O barrio de Monte Alto, a aldea urbana de Castro de Elviña, o lugar de Corpo Santo, coa luz do faro de Breogán, a prisión provincial, o cemiterio de Santo Amaro, o poboado céltico, o Monte Xalo onde as nenas pastoras pisan o sol, a escaleira onde os nenos clandestinos escoitan os murmurios da imaxinación... Unha xeografía real para un pobo marabilloso: as «voces baixas» que non queren dominar e que se alimentan de contos.
521	2		_aBAC
856	4	0	_uhttps://www.xerais.gal/libro.php?id=2947466
997			_e2