O primeiro día que tiven que limparlle o cu ao meu pai, mentinme dicíndome que era igual que cando llo limpaba ao meu fillo. Repetíamo como quen está a piques de correr para darse impulso e saltar.
Pero non. Non é o mesmo. Daba aquel salto e sentía que non facía pé.
Gabriel, Darío e Carmen son tres irmáns con sortes moi distintas que teñen que asumir unha nova e delicada tarefa nas súas vidas: ocuparse por fin do pai, Antonio, octoxenario e viúvo. O plan acordado é compartir os coidados do ancián a partes iguais e levalo de casa en casa coa súa vella bolsa de viaxes por breves períodos de tempo.
Así é o comezo de algo irremediable. Así é envellecer e enfermar. Así acabaremos todos. Así foi o principio e así será o final. Pero van pasando os meses e papá empeora. A ferida aberta dun antigo episodio familiar acelérao todo. Entón optan por tomar unha decisión. Esta é unha historia que versa sobre a dita e a dor dos fillos. Unha viaxe xeracional ao redor da soidade e á culpa, a memoria e o perdón.